همه می‌دانند که جنگ هشت‌ساله را با آن عرض و طول و عمقش، «مردم» اداره کردند. مردم؛ به معنای کامل کلمه. آن‌ها که می‌توانستند سلاح به دست گرفتند و آن‌ها که ماندند، شدند پشتیبان رزمنده‌ها. این پشتیبانی، برای خودش یک «جبهه» شد. همه در این جبهه حاضر بودند. مرد و زن، پسر و دختر، خُرد و کلان. از بچه مدرسه‌ای گرفته تا پیرزن، دست به کار شدند. هر کس به قدر وسع.
امروز نیز جنگ درگرفته. سخت‌تر و پیچیده‌تر از آن هشت سال. جنگ حق و باطل است دوباره. جنگ کفر و ایمان است باز. این‌بار، دستِ تزویر از آستینِ اسلام آمریکایی بیرون آمده و برای خوشامد استکبار و صهیونیسم، خون می‌ریزد. خونِ مسلمان می‌ریزد. دوباره، کاروانِ الهی به راه افتاده. فرزندان خمینی، سینه سپر کرده‌اند در برابر سپاهِ کفر و تکفیر. مردانه ایستاده‌اند مقابلِ خُدامِ آمریکا و اسرائیل. در کیلومترها آن‌سوتر از شهر و دیارِ امن و آرامِ ما. نباید تنهایشان گذاشت. همانند همان سال‌ها، باید دستشان را گرفت. باید پشتشان ایستاد تا پشتشان به زمین نخورَد؛ که زمین خوردنشان همان و زمین‌گیر شدنِ اسلامِ عزیز در پیشِ کفر جهانی همان.
همتِ مادرانه‌ی «ننه عصمت»های زمانِ جنگ، به‌کار می‌آید این روزها. این روزها که مدافعان حریم اهل بیت(ع) در سوریه و عراق، هم با جُهّالِ مسلمان‌نما می‌جنگند و هم با زمستانِ سخت و سرد. یادتان هست ننه عصمت‌ها، چه شورانگیز، جمع می‌شدند دور هم و شال و کلاه و دستکش می‌بافتند برای زمستانِ بچه بسیجی‌ها؟
فرزندانِ غیور و دلیرِ ایرانِ عزیز، بی‌ادعا می‌جنگند همچنان. خم به ابرو نمی‌آورند به‌خاطر مرارت‌های نبرد. اما، ما را هم تکلیفی است. می‌شود خانه‌ها، هیئت‌ها، مساجد و مدارس را میدانِ مشارکت در جهاد کرد. می‌شود دست به کار شد و آستین بالا زد و آرزوی دفاع از حریم آل‌الله را تحقق بخشید. آری. همین‌جا. همین جایی که هستید و هستیم، می‌تواند سنگر باشد.
شما هم می‌توانید به پویش مردمی پشتیبانی از رزمندگان جبهه مقاومت بپیوندید. با پیوستن به این پویش مردمی، آن‌ها که می‌توانند، دستکش، شلوار، کلاه و شال گردن می‌بافند و هدیه می‌کنند به رزمنده‌ها و آن‌ها که خود نمی‌توانند ببافند، جنس مورد نظر را تهیه و در اختیار قرار می‌دهند.
همه‌ی محل‌های اکران‌های مردمی جشنواره‌ی فیلم عمار در سرتاسر کشور، پایگاه جمع‌آوری این کمک‌هاست.